Said Bey'in Ankara'dan karısı Adviye Hanım'a gönderdiği mektup

Said Tez

Mektupta "Ankara, Çarşamba 21 Eylül/Bugün bu ikinci mektubumdur. İki gözüm Adviye'ciğim Postaya bırakılmak üzere bir saat evvel aşçı başıya bir mektub vermiştim. Onda merak ettiğimi, altı günden beri senden mektub almadığımı, haber beklediğimi yazdım. Halbuki biraz sonra mektubun geldi. Ben az buçuk evin etrafında dolaşmağa çıkmıştım. Şimdi eve girdim. Semiramis ve çocuklar müjde! Mektub geldi diye koşturdular. Ohh! Ya Rabb şükr! İçim açıldı. Dünyalar benim oldu. Meğer Eylül’ün 18inde yazmışsın, yani dört günlük mektub! Acaba niçun bu kadar gecikmiş? Her halde çok sevindim. Uzun bir kağıd, içinde ayrı ayrı bana yazmışsın, Ziya’ya, Semiramis’e, çocuklara, cümleye yazmışsın. Hepimiz öpe öpe kokladık, okuduk. Ben heman sana bu ikinci kağıdımı yazdım aşçı başıya verdim. Bu sabahki kağıdlar ikisini beraber alacaksınız. (Ummi Adviye) diye imza attığına iyi etmemişsin. Sevinc arasında beni çok mahzun ettin. [A…] teveccühünü lakırdı içinde böyle iğne batırmak nereden hatırına geldi? Ziya da yemeğe gelmedi. Saat şimdi 11 buçuk. Onun yazıları içinde de benim içun (çok yazamaz oldu etrafına saldırıyor) diyorsun. Adviye’ciğim, vallahi, billahi iftira. – Günah değil mi kadınım! Bunlar hep, bereket versin ki, cilve. Onun içun beni oyalıyor, o kadar. Maşallah ben kırk iki senelik kocan, baban, her şeyinim, hem iyi bil ki fena adam değilim Adviyem. Olsam da bu yaşımda gücüme gidecek lakırdı söylememelisin. Bunca yıldır bil ki vuku’ bulmuş iyiliklerim arasında şimdi kabahatim olsa bile biraz görmezliğine gel. Halbuki şahidim Allah, benim kadar muhabbetli, benim kadar sadık, karısına ve evladlarına benim kadar merbut bir adam zann edersem dünyada yoktur. Benim muhabbetimin onda biri kadar sevilmeğe razıyım. Bunları boşuna söylüyorum. Senin de beni dünyada her şeyden çok sevdiğini biliyorum. İşte bir iki sözün, ne bileyim, bana bu lakırdıları yazdırdı. Kusuruma bakma karıcığım. Semiramis, Güzin, Nesrin artık yarın yazacağız diyorlar. Şimdi Haydar Bey’in hanımıyla balkonda oturuyorlar. Ziya’cığım birazdan geleceği vakt ne derece memnun olacaktır. Aşcı başıya yazdığını söyledim. Ağzı kulaklarına vardı. Ellerini öperim. Eksik olmasın. Yaz, ben bir yere gitmiyorum. İnşallah yine onlarla beraber İstanbul’a geleceğim diyor. Şefika da selamını unutmadığına çok sevindi. Ellerini öpüyor. Sami Bey ve Vehbi burada değiller. Akşama doğru tabii mektubunu onlar da görür. Ne olur, Müzdan ve Hakkı da ikişer satır birer kağıd göndere idiler. Birer açık karta da razıyım. Beni sevindirmesini elbet isterler. Bülend’imden de kart isterim. İnşallah birkaç güne kadar gelir gelmez mektubunu götüreceğim. Adviye’ciğim, hesabca paran yetecekti. Fakat bilinmez, acaba zuhurat falan oldu da paran kifayet etmedi mi? Onu da düşünüb üzülüyorum. Ne ise… Allah büyüktür. Cümleniz himmette olunuz. Hakkı’cığım seni sakın üzmesin. Divan-ı harbdeki işi ile meşgul oldu mu? Görüşeceği zatla görüştü mü? Acaba ne haber! Yoksa beni mi bekliyor? Aman evladım. Beklemesin, koşsun biraz uğraşsın. Fırsatı kaçırmayalım. Allah’a emanet olunuz yavrularım. Said. Mektubun içinden Bülend’imin bisiklet üstünde resmi çıktı. Ne güzel. Hep bayıldık." yazıyor.

1927-09-21

Osmanlı Türkçesi

SALT Research

https://archives.saltresearch.org/handle/123456789/30603

Belgeler

Mektup

13,4-21,4 cm, Handwritten

3

AFMSBTDOC031

Open Access

Donation